Ik mag mijn pollekes kussen ja. Niet omdat mijn leven altijd over roosjes loopt. (Dat doet het trouwens bij niemand. “Everybody is fighting a battle you don’t necessarily know about” is mijn motto!) Wel omdat ik altijd goed omringd ben. Door twee geweldige kinderen en een fijne man. Maar ook, en niet in het minst, door een topfamilie. Lees: een heerlijke zus, een leuke schoonbroer, zalige ouders én twee geweldige grootouders. En daarmee heb ik meteen de hele Van Tielen-gang aan je voorgesteld. Mijn moeder en vader zijn allebei enig kind, dus geen tantes, nonkels, neven of nichten voor ondergetekende. En van de oorspronkelijk 5 grootouders en zelfs 1 overgrootmoeder die ik heb mogen kennen, blijven er anno 2015 nog maar 2 over: bomma of bobonne (voor Rowen en Finn) en opa (altijd en voor iedereen gewoon opa). Die laatste zijn- hou u vast- respectievelijk 83 en 91.
Dat houdt hen evenwel niet tegen om heel veel te betekenen in mijn leven én dat van de kinderen. De mama van mijn papa en de (stief-)papa van mijn mama babysitten nog zo goed als wekelijks op één van onze twee charels. Omdat ze dat doodgraag doen, niet omdat ze moeten. Naar eigen zeggen voelen ze zich op zo’n dagen een slordige 20 jaar jonger. Daarom breng ik de kinderen ook wel eens over en weer zonder dat het strikt noodzakelijk is. Omdat hun kleine geluk mij heel blij maakt. Ik geniet als ik hen zie genieten. En omdat de kinderen ook écht graag daar zijn. Het leven is er rustiger, simpeler en ze krijgen de hele dag lang de volle aandacht. En snoepjes of ander weinig voedzaam materiaal, dat ook wel natuurlijk. Maar daar heb ik me al lang bij neergelegd. Ik weet dat de tijd die wij samen hebben, die ZIJ samen hebben, niet meer eindeloos is. Zelfs niet meer zo lijkt. Ik hoop alleen dat we er nog maar eens een jaartje mogen bij doen. En een fijn kerstdinertje om te beginnen.
Merry Xmas folks!