Ja, ik heb een blog. En een profiel op FB en IG. En ja, ik check en update die drie-éénheid behoorlijk vaak. Verslaving of gewoonte? Euh… gewoonte, denk ik. Hoop ik. Al is die grens bij momenten behoorlijk dun. Dat het mijn job betreft, antwoord ik standaard. Maar dat ik het zó snel wil verantwoorden, en dan nog het meeste ten opzichte van mezelf, betekent wel iets. Toch verslaafd dus. Een beetje. Net als zovele anderen. Zoveel andere moeders ook. Trots moet zich tegenwoordig in foto’s en video’s vertalen. En liefst een hele Iphone en IG-feed vol. Vraag is dan of we ‘het moment’ nog wel pakken, of we nog wel écht genieten van onze kinderen? En niet opweg zijn om een soort toeschouwers van ons eigen leven en nageslacht te worden?
Bwah, zo negatief zie ik het niet. Hoewel ik af en toe heel radicaal mijn mobieltje wegleg en daar bijzonder rustig van word, kan ik ook met gemak een hele hoop pro’s aanhalen als het over social media gaat. Een verjaardagfeestje voor mijn jongens zal ik bijvoorbeeld veel mooier maken dan vroeger, puur omdat ik er een blogpost aan wil wijden. Versiering, cadeaus, de taart,… alles wordt net iets zorgvuldiger gepland, gekozen en uitgewerkt. Dat zou je met wat slechte wil als fake kunnen percipiëren, of zelfs als egoïstisch of aanstellerig, maar hey, it does the trick. Elke keer weer. Iedereen wordt blijer van het feit dat ik meer mijn best doe. Om wat voor reden dan ook. De bezoekers, het kind én ikzelf. Niet alleen achteraf, maar ook op het moment zelf. De moeite die je doet voor je online image straalt instant af op je leven in real life. Daar is toch niks fout aan? Bovendien haal ik zelf ook behoorlijk wat inspiratie uit de digitale inspanningen van collega-moeders. Door IG scrollen is als door een magazine bladeren, maar dan eindeloos en in vierkantjes.
Bwah, zo positief is het dan misschien ook weer niet. Sociale media zijn belachelijk tijdrovend. En die tijd hebben moderne moeders eigenlijk niet bepaald op overschot. Daarnaast leren kinderen meer van wat ze hun ouders zien doen, dan van wat diezelfde ouders hen vertellen. Geen mooi voorbeeld dus, zo’n moeder die vergroeid lijkt te zijn met haar mobieltje. En nog een belangrijke bezorgdheid: als je fotografeert, filmt of sharet, ben je natuurlijk (even) niet bij de les. Niet in the moment. Dat is niet fijn voor de mensen rondom je en eigenlijk ook niet voor jezelf. Je denkt dat je met gemak altijd en overal kan multitasken, maar dat is een illusie. Kiezen mag dan verliezen zijn, niet kiezen is ook niet perse gelijk aan winnen. Kinderen kennen trouwens maar al te goed het verschil tussen gespeelde en oprechte aandacht. En ze vinden het niet altijd tof dat hun dansjes, liedjes of lachjes continu geregistreerd worden. De mijne toch niet. Soms willen ze dat je écht kijkt en mee ‘beleeft’. Ongefilterd. Dus niet door een lens. Dan lopen ze weg of stoppen ze instant met hun leukigheid. Ergens wel handig. Zo ben je meteen verplicht om het los te laten. Dan, of wanneer het licht crappy is.
Dat continu willen vastleggen en delen is een drang die we ons in deze moderne tijden hebben laten aanpraten, dus kan je er- met wat goeie wil- ook perfect weer (een beetje) van afkicken. Mij helpt het bijvoorbeeld enorm om mezelf de volgende vragen te stellen: wat gebeurt er als ik dit moment niet vastleg voor de eeuwigheid? Of niet instant de wereld instuur? Juist ja, he-le-maal niks. Oké, ze worden zo belachelijk snel groot die koters van ons. Maar nu ook weer niet dat er elke minuut een verschil te zien valt. En oké, dat ene, specifieke moment komt misschien nooit meer terug. Maar er volgen er ongetwijfeld nog gelijkaardige. Ook hele mooie. Of grappige. Of ontroerende. Je moet ergens selecteren. Of je registreert het leven nonstop. Wanneer ga je die waanzinnige beeldenstroom in godsnaam ooit posten? Of herbekijken? En vooral: onderschat je de kracht van je eigen geheugen dan niet enorm? En de warme gevoelens die een herinnering (die zo puur is, juist omdat er geen beelden van bestaan) kan oproepen?
Kijk, ik werd vroeger als kind ook gefotografeerd én zelfs gefilmd door mijn ouders. En mijn vader heeft ook behoorlijk wat ‘gemist’, omdat hij zijn dochters op die registratiemomenten enkel door een (zwart-witte) zoeker zag. Maar bon, dat was toen wel alleen het geval bij speciale gelegenheden. Denk: verjaardag, communie of vakantie. Camera’s zaten nog niet standaard in de broekzak of de handtas. Geen fotoshoots dus puur om je feed of je wall wat op te leuken. Toch ben ik blij dat mijn jeugd gedocumenteerd is. Ik geniet er enorm van om mijn albums af en toe te doorbladeren of een schokkerig filmpje te herbekijken. En ik ben er zeker van dat mijn zonen daar op termijn ook de waarde van gaan inzien. Als wij de opgave voor hen tenminste niet té groot hebben gemaakt. Want ik weet niet hoe het bij jou zit, maar fotoalbums maken en printen komt er hier zelden van. Het hele archief staat dus online, in de IPhoto library of op één van de externe harde schijven in de kast.
Dus, misschien toch wat minderen zeker? Goed voor de kinderen: die zien op termijn de bomen door het bos nog en krijgen een beeld van hun moeder waar je wél blij mee kan zijn. Goed voor jezelf: meer tijd, meer ‘momenten’, meer onbezoedelde herinneringen. En goed voor je omgeving. Want werkelijk geen hond, zelfs niet je meest toegeweide fan of volger, gaat zitten grienen omdat jij niet onmiddellijk of nog erger: helemaal geen beeldmateriaal van die laatste knalprestatie of topstyling van je zoon of dochter hebt gedeeld. Integendeel, zij halen precies dezelfde voordelen uit de situatie.
Deze column verscheen ook in het heerlijke magazine Zappy Ouders. Lezen die handel! En vergeet ook de online versie niet te checken! En mijn vorige column!
