Onze zomer begon aan de Costa Holanda! Met Corendon.

Coronaproof op vakantie met Corendon. Lekker dichtbij, lekker veelzijdig. En je hoeft het verre vliegreisgevoel niet eens te missen. Want in de tuin van het Corendon Village Hotel in Badhoevedorp (Schiphol-Amsterdam) staat zowaar een Boeing 747 geparkeerd. Een eyecatcher van jewelste.

Maar het hotel is meer dan uiterlijk vertoon. Als je voor de all inclusive formule kiest, geldt die niet enkel in het hotel zelf. Met je bandje kan je ook onbeperkt terecht in de spiksplinternieuwe Corendon Beach Club in Zandvoort. Gezellig lunchen/ snacken/ aperitieven/dineren op het terras (of binnen bij slechter weer) of chillen op het strand. Zelfs je strandstoel, windscherm en handdoeken zijn inbegrepen. En iedereen is suuuuuper vriendelijk. De shuttlebus van het hotel rijdt de hele dag gratis heen en weer. Die rit duurt een dik half uur. (Reservatie en mondmasker verplicht.)


En wil je graag meer actie, ook Amsterdam City wordt bediend met een shuttlebus. Het is dus niet of of. Het is en en. In hetzelfde weekend als je wil.

Wij waren wel graag nog wat langer dan 1 nacht en 2 dagen gebleven. Dan hadden we alle faciliteiten van het hotel nog nét iets beter kunnen benutten. Nu was het snel switchen tussen de unieke bar onder de Boeing 747 en de indrukwekkende Sky Bar. De nostalgische cinema en de uitgebreide game room. Het zwembad zo groot als een landingsbaan en de zalig verfrissende Noordzee, het uitgebreide buffet in het hotel en de 3-gangen service in de Beach club, de trampoline en het springkasteel.

Warm aanbevolen dus die Costa Holanda. Met of zonder kinderen. Maar blijf afstand houden en je handen deftig ontsmetten, hé.


Tenerife. #wijkomenterug

Tuurlijk komt er ooit een einde aan deze crazy coronatijden.

Tuurlijk gaan we ooit weer op reis.

Tuurlijk vliegen we dan nog eens (met een mondmasker op) naar Tenerife.

Tuurlijk komen wij terug.

3 Redenen om binnenkort opnieuw (of voor het eerst) voor Tenerife te kiezen:

  • Omdat het altijd een goed moment is om naar het grootste Canarische eiland te reizen. Lente, zomer, herfst of winter. Het klimaat is het hele jaar door bijzonder aangenaam. Dus wanneer ie ook komt, de dag waarop we weer mogen, Tenerife zal sowieso een optie zijn.
  • Omdat we het keihard verdiend hebben. Na al die weken in ons kot met koters. Uiteraard mag je ze meenemen, maar misschien is een kort tripje met z’n twee ook wel een fijn idee?
  • Omdat Tenerife zoveel meer is dan een doorsnee strandvakantie-bestemming. Het is ook een paradijs voor natuurliefhebbers én het absolute mekka voor sporters. En laat wandelen, lopen of fietsen in de natuur nu net datgene zijn wat je immuunsysteem keer op keer weer een ferme boost geeft.

Als we weer samen (mogen) zijn…

… trekken we opnieuw met de hele familie naar een prachtige Belvilla vakantiewoning in de Ardennen.

Om alsnog de 96e verjaardag van mijn opa te vieren.
Om meer dan ooit het simpelweg samenzijn te vieren.

Quarantaine op verplaatsing, zoiets. Want dat wordt misschien wel de enige manier van reizen in 2020.

En in afwachting daarvan kijk ik nog eens naar de beelden van vorig jaar. Met deze soundtrack in mijn hoofd:

“We’ll meet again. Do know where. Don’t know when…”


Fun met Finn en Rowen, part IV.

Ergens zijn het nog altijd kleine jongens, die van mij. Zes en acht ondertussen. En toch lijken ze bij momenten al zo groot.

De praat die eruit komt tegenwoordig!? Zeker niet allemaal voor publicatie, maar deze leukigheden wilde ik je toch niet onthouden.

Als je dood gaat, word je dan terug een baby?

Ik heb een lange nek dus ik krijg een aardappelsinas! (adamsappel)

Meisjes zijn gemaakt voor splits. Die hebben plastieken benen. (elastieken)

De winkelhaak? Da’s het hoekje bovenin de goal.

Later ga ik… of voetballer of… (lange stilte)… keeper worden!

Mijn liefje is een jongen. Ik ga trouwen met Jules. Maar wie van ons moet dan een rokje dragen?

Grace is niet ouder dan ik. Die is gewoon vroeger geboren.

Ligt Marokko in Europi? (mijn papa is hun opi)

Moet je oud zijn om president te worden?

Waarom is Trump zo oud en zijn vrouw nog zo jong?

Wacht maar! (Rowen aan de vriendjes in het eerste leerjaar die het nu nog allemaal een makkie vonden)

Doe mij deugd mama! (Als ik Finn moet masseren)

Mijn kopke werkt altijd, ik moet niet rusten.

Ik doe fopdingen met mijn voet. (schijnbeweging tijdens het voetballen)

Meer Fun met de boys? Hier!

Viva de voorjaarszon in Tenerife. Met dank aan Corendon.

Echt koude winters hebben we hier duidelijk niet meer, natte en donkergrijze des te meer. En februari was dan ook nog eens bijzonder stormachtig. Niet zo gek dus om deze ‘zware’ periode even te doorbreken met een tripje naar de zon. Een paar dagen zijn al genoeg om je lijf en je hoofd weer helemaal op te laden.

Als je voor Tenerife gaat, is de energie die je kwijt bent aan je reis naar betere oorden ook niet meer dan diegene die je wint door er te verblijven. De vlucht duurt ongeveer 4u30 (of een klein uurtje langer als je een tussenstop hebt op Gran Canaria). Er is maar 1 uurtje tijdsverschil. En als je vliegt vanuit Maastricht verlies je geen domme tijd op de luchthaven. Maastricht-Aachen Airport is superklein en efficiënt en je parkeert als Corendonklant zo goed als voor de deur.

Op Tenerife kozen wij voor het H10 Atlantic Sunset Hotel. Een spiksplinternieuw 5 sterren-pareltje aan Playa Paraïso. Prachtig ingerichte kamers, voorzien van een groot balkon. Drie (verwarmde) zwembaden, waaronder een spectaculaire infinity pool. En de keuze uit meerdere restaurants. Het hotel ligt dichtbij en tegelijk ook ver genoeg verwijderd van de drukke horeca strip aan de Playa de las Americas.

Weet wel dat de buurt rond het hotel amper vlakke zones telt. Je gaat ofwel bergop ofwel bergaf. Er is weinig tussenin. En de meeste wandeldijken zijn nog in aanleg. Maar de rust, de goeie vibes en de mooie zichten op zowel de oceaan als de bergen compenseren dat eventuele minpuntje ruimschoots.

Voor lopers en fietsers zijn die hellingen natuurlijk juist een enorm pluspunt. Wij hebben er dus optimaal van geprofiteerd tijdens ons verblijf. En die vele uren sport gecombineerd/ gecompenseerd met platte rust aan het zwembad en heerlijke ontbijtjes, aperitiefjes en tapa’s. Een rondrit op het eiland of een tocht naar de top van de beroemde Teide zullen voor een andere keer zijn.

(In samenwerking met Corendon.)

I’ve got the power. Part II.

Af en toe moet een mens eens eerlijk zeggen waar het op staat. Voor zichzelf. En misschien ook wel voor andere ouders in een gelijkaardige situatie.

Ik deed het eerder al, in deze post. Ondertussen zijn we ruim een half jaar verder. We zijn zelfs net een nieuw jaar en een nieuw decennium ingestapt, dus vond ik het hoog tijd voor een update.

De marathon heb ik gelopen ondertussen. En met die kersen op mijn taart komt het, geloof ik, ook wel goed. Maar al de rest gaat net dat tikkeltje moeizamer. Er is vooruitgang, er is hoop. Er is liefde in so many ways. Maar het blijft elke dag keihard opnieuw beginnen. Vol verse moed.

Hoe goed je ook omringd bent (en dat ben ik absoluut!), kinderen in je eentje opvoeden, is gewoon niet simpel. Zeker niet als je luide, behoorlijk slecht luisterende kinderen hebt, die al eens durven tegenspreken, vaker niet dan wel tevreden zijn en maar niet leren dat genoeg écht wel genoeg is. Ook al herhaal je de regels eindeloos. Ik ben dan ook heel vaak de moeder die ik nooit wilde zijn. Zeuren. Zagen. Kijven begot. Roepen. Ja, zelfs tieren af en toe.

Anderzijds geniet ik ook van een aangenaam soort exclusiviteit. Ons kleine team versus de rest van de wereld. Samen slapen in het grote bed bijvoorbeeld. Die warme lijfjes midden in de nacht nog nét iets dichter tegen je aantrekken. Intens knuffelen. Samen de dag overlopen tijdens het avondeten. En daarna lekker chill met de beentjes omhoog op de bank tv kijken.

Mijn kinderen hebben de issues van elk ander kind, of toch zeker die van elke jongen van hun leeftijd, dat wil ik best geloven. Maar diegene die specifiek een gevolg zijn van de scheiding moeten ze er wel nog extra bijnemen. Geheel ongewild. Worstelend met vragen die ze zelfs niet eens verwoord krijgen. En met gevoelens die ze niet kunnen plaatsen. Dat is verre van evident voor een 6- en een 8-jarige. ‘Wild’ worden van het constante over- en weer moeten is zo’n issue. Keer op keer dat moeilijke evenwicht zoeken omdat je zowel je mama als je papa graag ziet en hen allebei wil verdedigen. Of onnodig de schuld op jou nemen voor domme zaken die mislopen tussen je ouders of spullen die achterblijven bij één van hen. Terwijl dat helemaal je verantwoordelijkheid niet is.

Strugglen doen ze dus. Met die issues en met zichzelf. Zozeer dat ze het mij bij momenten geweldig moeilijk maken. Meer en meer momenten zelfs. Alsof, zeker bij de oudste, het hele gegeven van de scheiding nu pas diep naar binnen sijpelt en hem totaal uit balans brengt.

Dat we diegenen die we het liefste zien, vaak het meeste pijn doen, is een troostende gedachte. Dat kinderen later, als ze wat groter zijn, wel zullen beseffen wie wat voor hen gedaan en opgeofferd heeft, is dat ook. Je ergens thuis voelen, betekent loslaten en jezelf kunnen zijn. Geen rolletje moeten spelen. En dat kunnen ze bij mij. Maar tegelijk ben ik er dus ook de dupe van.

Ik doe mijn best, elke dag opnieuw. En zij ook natuurlijk, op hun manier. Meer kunnen ze niet doen. Meer kan ik niet doen. Meer heb ik niet in de hand. Soms gaat het goed. Soms gaat het niet goed. De ene keer hou ik de strijd lang vol, de andere keer geef ik me sneller gewonnen. Ergens went het ook wel. Dat vallen en weer opstaan. De moed verliezen en weer terugvinden. Overnight steeds sneller terug opladen. En tegelijk helemaal niet. Want bijna elke intense dag samen eindigt met deze vraag: “Wanneer gaan we terug naar papa?” Alsof alles wat ik voor hen deed compleet vanzelfsprekend is, helemaal niks betekent. Alsof een (hun) rots in de branding nooit kan afbrokkelen.

(Tuurlijk weet ik dat ze hem gewoon keihard missen. En dat mogen ze uiteraard. Dat gemis zal ik altijd erkennen. Maar ergens doet het me pijn.)

Waarom lopen werkt voor mij en misschien ook wel voor jou!

2019 was het jaar waarin ik het lopen herontdekte. Ergens op een dag eind april. Niet dat ik de sport compleet vergeten was. Joggen is al sinds mijn prille jeugd een constante in mijn leven. Als 8-jarige liep ik eens, quasi per ongeluk, 10 kilometer op en rond het Fort van Merksem. Samen met mijn papa, die ik ook altijd weten lopen heb. En daarna ben ik het blijven doen. Week na week, jaar na jaar. Thuis en op verplaatsing. Zelfs nog in behoorlijk zwangere toestand. Zonder al te veel specifieke doelen, gewoon omdat het me deugd deed en voor een deftige basisconditie zorgde. Verder dan één deelname aan de Antwerp Ten Miles en twee keer de 20 km van Brussel ben ik nooit geraakt. Hoewel de tijden die ik daar liep zeker niet onbehoorlijk waren.

Maar tijdens een vlotte training onder de hete lentezon van 2019, besefte ik dus dat lopen zoveel meer voor me is dan ik tot dan toe had ingezien. Elk rondje maakt me niet alleen fysiek, maar ook mentaal sterker. Het is loslaten en vastpakken tegelijk. Kwaad of verdrietig zijn en toch weer moed vinden. Bedenken en verwerken. Of jezelf er juist op betrappen dat je een aanzienlijke tijd helemaal nergens aan gedacht hebt. En zo kom je telkens weer (licht) uitgeput en toch volledig opgeladen weer thuis. Een heerlijke runner’s high die niemand je de rest van de dag nog afpakt.

En toen was daar plots ook het idee om een marathon te lopen. Een idee dat razendsnel super concreet werd. Lijf, hoofd, privé en job… alles en iedereen wilde mee. De puzzelstukjes vielen perfect in elkaar. Ik deed een lactaat-test, volgende 4 maanden lang heel nauwgezet een schema en deed het. Afgelopen september, in de Estse hoofdstad Tallinn.

En nu wil ik meer. Want de race is niet meer dan de kers op de taart, het is de voorbereiding die je tot een ander (en beter) mens maakt. Ik wil mijn goeie conditie, mijn tonnen energie, mijn sterke lijf en vooral dat heerlijke gevoel in mijn hoofd niet verliezen. Ik wil graag nog sterker worden, nóg beter doen. Niet om iemand iets te bewijzen, puur voor mezelf. Omdat het hele proces zo gigantisch veel deugd doet en zoveel voldoening geeft.

Blijven gaan dus. Dat is het plan voor 2020. Ik heb al een paar nieuwe doelen uitgekozen. Want dat helpt wel voor de motivatie. Er zit ook een marathon tussen, ja. Misschien zelfs twee.

Volg je mijn vorderingen via Instagram?

En check misschien ook eens de podcast die ik maakte met Qmusic presentator Sam De Bruyn, over het belang van lopen in mijn leven.
(Je kan het verhaal ook beluisteren via de site van Q.)

Zelf een gedreven loper of loopster? Alle goeie vibes en wedstrijdplannen zeer welkom in de comments! Nood aan meer concrete tips en motivatie? Stuur me dan zeker ook een berichtje hieronder.

Zin in zon? Gran Canaria met Corendon!

Ik probeer het hoor. Elk jaar opnieuw. Maar voorlopig lukt het me nog altijd niet om de winter te omarmen. De vriesdagen met staalblauwe lucht en felle zon kan ik nog redelijk appreciëren. Maar ik verafschuw die vreselijk korte, grijze, miezerige dagen. Ik mis daglicht en warmte aan mijn lijf.

Daarom plan ik de laatste jaren minstens 1 winterbreak. Een paar dagen volstaan al om op te warmen én op te laden.

Zo trok ik half november nog, samen met mijn (bij gebrek aan partner) mama-in-crime, naar Gran Canaria. Een lang weekendje weg, met vertrek vanuit de kleine, gezellige en vooral razendsnelle luchthaven van Maastricht-Aachen. (Parking voor de deur, check-in quasi naast de gate!) Verblijf in één van de drie Dunas hotels daar. Lekker makkelijk all-in. Nog een huurautootje daarbij. Een loopje elke dag. Een uitstapje naar het Venetië van de Canarische Eilanden: Puerto de Mogán. En wondermooie zichten op de duinen van Maspalomas.

Meer moet dat niet zijn, nee.

Vlucht en/of hotel nodig voor jouw eigen wintertrip tegen een winterdip? Check de site van Corendon!

Kuren en kerstmarkten in het Ahrtal.

Mijn mama en ik, wij kunnen dat nogal goed. Weekendjes weg inplannen. Met dank dan vooral aan mijn papa, die én zijn vrouw wil laten gaan én de opvang van mijn kinderen op zich wil nemen.

Deze keer kozen we voor een écht winters uitstapje. Vlakbij en toch helemaal anders: het Ahrtal in Rijnland Palts. De noordelijke Eifel.
Land van wijn, (heilzaam) water én kerstmarkten.

Al langer fan van die eerste twee troeven, voor de derde zijn we eerlijk gezegd pas ter plaatse overstag gegaan. Want heus, in de ‘heimat’ van de kerstmarkten, voelt zo’n tijdelijk dorp toch nét iets anders aan dan bij ons. De sfeer lijkt échter, de decoratie is smaakvoller én de producten die er verkocht worden zijn een stuk verfijnder en diverser. Qua eten en drank mag je uiteraard de klassiekers verwachten.

En als je lekker uitgejingled bent, zijn er nog tal van mogelijkheden in dit Duitse dal. Wandelen langs de Ahr en door het schilderachtige, middeleeuws ommuurde Ahrweiler. Shoppen in het mondaine Bad Neuenahr. Gokken in het oudste casino van Duitsland. En vooral kuren in de Ahr Thermen. Wat een heerlijke plek is me dat. Geniet van het warme water, de vele sauna’s en trakteer jezelf op een cosmetische behandeling of een bijzondere saunaceremonie.

Het Ahrtal ligt op ongeveer 2u20 rijden vanuit Antwerpen.

Het kerstmarktseizoen is in volle gang, dus profiteer ervan om één van de komende weekends in je auto te springen. Fijne feesten!

Meer info op ahrtal.de

Bretagne! Omdat het niet altijd het zuiden van Frankrijk hoeft te zijn.

Als je voor de ultieme zonvakantie gaat, zal je uiteraard wél de autoroute du soleil moeten nemen. Maar als je net zo tevreden bent met redelijk tot overwegend mooi weer, in combinatie met een fotogeniek dreigend wolkje, dan is Bretagne zeker ook een goed idee. Niet al te ver rijden bovendien (tussen de 6 en de 8u), weinig drukte onderweg, een indrukwekkende, ruwe kustlijn én een heuvelachtig, groen binnenland.

Wij verbleven op Vacansoleil Camping Iris Parc le Ty Nadan, in het zuiden van Bretagne. In de buurt van Quimperlé.

Bezienswaardige stadjes in de buurt zijn Pont-Aven en Concarneau. Naar het strand ga je in Le Pouldu. En ook de Roches du Diable vlakbij zijn erg de moeite.

Op de heenweg heb je heel wat interessante tussenstopmogelijkheden in Normandië. Wij kozen voor Honfleur en de Mont-Saint-Michel (vanop afstand weliswaar!).

Op de terugweg zijn we over Parijs en via Champagne-epicentrum Epernay naar vrienden in de Ardennen gereden.