Back in time. Toen de toestand ernstig was, maar nog niet hopeloos.

Throwback naar het jaar 2011. Het jaar waarin ik voor de eerste keer zwanger werd. Van de man die ik nog maar een half jaar eerder had leren kennen. Wat de bedoeling was voor alle duidelijkheid. Maar bon, het ging toch allemaal snel en hard. Een carrière die op volle toeren draaide, een bloeiend liefdesleven én een groeiende buik. Intense momenten die ik toen wekelijks probeerde te vatten in een column voor Flair.

“In wa veur ne wereld leven wa na?” Het is zeker tien jaar geleden dat ik nog een aflevering van de onvolprezen VTM-reeks ‘De familie Backeljau’ gezien heb. Maar ik hoor het gezinsopperhoofd Cois Backeljau (meesterlijk vertolkt door Luk Wyns) nog altijd zeggen. Een simpel zinnetje uit de mond van een marginaal dat je met wat slechte wil onder de noemer banale toogklap zou kunnen klasseren, hoewel het eigenlijk een verdomd interessante, bijna filosofische vraagstelling is. Eentje waar ik tegenwoordig zelf mee worstel omdat ik- zoals je misschien nog wel weet- binnenkort een kind op die waanzinnige wereld ga zetten. En dat vooruitzicht stemt mij helaas meer dan mij lief is tot twijfel en bezorgdheid.

We hebben nog altijd geen regering, er blijven bommen vallen op Libië, er worden nog altijd een massa vrouwen verkracht in Congo, het stralingsgevaar rond de kerncentrale van Fukushima is nog steeds niet geweken, onze groenten zijn besmet met één of andere dodelijke bacterie, de aarde warmt rustig verder op, … Eén blik op het journaal en alle zwangerschapseuforie verdwijnt als sneeuw voor de zon. Want als de toestand nu al zo ernstig is, kan hij later- als mijn kind volwassen is- toch alleen maar hopeloos geworden zijn? Vroeger was het beter, zal tegen dan geen dooddoener meer zijn, maar een onontkoombare waarheid. En ik ben verantwoordelijk voor het feit dat mijn toekomstige zoon of dochter zich op zo’n totaal verklote planeet zal moeten handhaven. Mooi cadeau hoor, dat soort leven ‘geschonken’ krijgen.

Mmm, te veel nadenken is duidelijk niet goed voor een mens. Al is te weinig je kopje gebruiken ook weer gevaarlijk. Volgens mij moet je de zaken soms bewust zo extreem voorstellen, juist om te beseffen dat het vijf voor twaalf is… Maar! Vijf voor twaalf is geen twaalf uur. Het is nog niet te laat met andere woorden, er is nog hoop. En hoop doet leven. Doet nieuw leven leven. Filosofisch, hé?

De wijzer van de klok staat intussen vér over twaalf uur, me dunkt. Maar de hoop ben ik niet verloren. Zal ik nooit verliezen.

Meer leesvoer (voor zwangere vrouwen)? Hier staan al mijn Flair columns van toen verzameld.

2 Comments

  1. Die zin van dat kind op de wereld zetten moest ik een paar keer lezen. Mijn hersenen zijn wat traag vandaag, want toen besefte ik dat dat anno 2011 was en niet dat nummer drie onderweg is.
    En hoop is nodig om te zijn. Lijkt me wel confronterend om zo terug te lezen na zoveel jaar in deze omstandigheden…

Leave a Reply to Nele Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.