Erika zoekt werk. Nog altijd.

Processed with VSCOcam with t2 preset

Ik weet nog goed hoe één of ander HR-orakel anderhalf jaar geleden kakelde dat ik misschien maar gewoon moest aanvaarden dat het ‘op’ was. Een uitspraak die hard aankwam. Zeker omdat de vrouw in kwestie mij en mijn werk, ondanks haar functie, niet kende en vooral ook niet wenste te leren kennen. Haar goddelijk oordeel had ze immers al lang klaar. Meer nog, ze heeft zich niet de minste moeite getroost om in dat gigantische bedrijf een andere functie voor mij te vinden. Ach, ik wist hoe dan ook wel waar ze op doelde: dat de hype over was. Erika Van Tielen was officieel niet meer hot. Goed, no problem. Daar lag en ligt Erika Van Tielen niet van wakker. Die hele hype is er buiten mijn wil om gekomen, ze mag ook buiten mijn wil om weer verdwijnen. Oh, en als ik bij uitbreiding ook niet meer vers én jong én fris genoeg zou zijn, dan kan ik daar ook perfect mee leven. Ik voel mij nu namelijk veel beter als mens en als presentatrice dan toen ik nog upcoming was. Maar ik weiger wel te geloven dat ik niet goed genoeg ben voor een job in de media. Of voor een job tout court. Dat ik totaal geen professionele toekomst meer heb, puur omdat ik tien jaar lang iets gedaan heb waar veel mensen mij gek genoeg om benijden.

En toch lijkt het nu zo. Ik had nooit ever gedacht dat ik anderhalf jaar na mijn ontslag bij de VRT nog altijd zonder (vast) werk zou zitten. An-der-half-jaar! Er zijn een aantal verzachtende omstandigheden, dat wel. Ik had mezelf een paar maanden bezinningstijd cadeau gedaan bijvoorbeeld. Ik heb ook een nieuw kind op de wereld gezet, net na die contemplatieve periode. En mijn lief heeft harder dan ooit gewerkt de voorbije tijd. Omdat iemand toen voor de kinderen moest zorgen (over ploetermoeders versus naar appeltaart geurende huisvrouwen praten we hier later ongetwijfeld nog!), heb ik dat gedaan. Met plezier uiteraard, want je kinderen zien opgroeien is absoluut het mooiste wat er is (slapeloze nachten en drammerige kleuterfase niet meegerekend). Maar dan nog. An-der-half jaar! Nog even en het gat in mijn CV wordt een heuse krater.
Ik doe nochtans mijn best. Heel erg mijn best zelfs. Het Vlaamse medialandschap is klein, dus ik heb iedereen die er een beetje toe doet ondertussen wel geschreven en gesproken. Meermaals. Allemaal heel fijne gesprekken hoor. Leuk leuk leuk en gezellig enzo. Maar zonder resultaat. No matches found. Ook redactiewerk (dat altijd part of my job is geweest) was plots geen optie meer. Wegens- hou u vast- onder mijn niveau. En ook een andere kandidatuur leverde een vergelijkbare reactie op: aan dit soort job moet jij toch niet meer beginnen! Conclusie: ik mag niet meer doen wat ik écht wil (weer presenteren op radio of tv) én ik mag meteen ook niks meer doen dat er iets mee te maken heeft. Of dat er juist niets mee te maken heeft. Want in andere sectoren blijkt mijn bekende hoofd niet alleen moeilijk te plaatsen, het is zelfs een obstakel (tenzij een werkgever die bekendheid echt wil uitbuiten, dat is dan weer een ander verhaal). Kijk, ik overschat mijn eigen beroemdheid niet, verre van, maar de meeste werkgevers hebben nu eenmaal al een welomlijnd beeld van mij, vér voor we voor het eerst samen aan tafel zitten. En dat beeld is wit of zwart, overdreven positief of overdreven negatief. Bijzonder eenzijdig vooral. (Een sollicitatie is nooit volledig vooroordelenvrij, dat besef ik, maar you get my point). Zo solliciteerde ik onlangs voor een interessante woordvoerdersfunctie bij een groot bedrijf. Totaal matchend profiel, edoch totale ontgoocheling. Niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Naam en hoofd volstonden om bij voorbaat afgeschreven te worden. Reden: niet neutraal genoeg meer. En waarschijnlijk ook niet voldoende serieus, zo met een bepaalde hoeveelheid entertainment op het CV. Alsof mijn leven op tv gelijk staat aan dat er naast. Haha. Even hilarisch als die drie andere werkgevers die dachten dat mijn sollicitatie een fratske was van één of andere flauwe plezante.

Nu, voor je denkt dat ik de hierboven beschreven fiasco’s nogal snel en makkelijk op de andere partij verhaal, dat is niet zo. Ik vraag mij heel vaak (en steeds vaker) af of het niet aan mij ligt. De kwestie is relationeel, toch? Misschien doe ik iets fout? Heb ik iets fout gedaan? Blijf ik iets fout doen? Kan iemand mij dan ein-de-lijk eens zeggen wat precies? Misschien is er meer aan de hand met mijn hoofd dan alleen het feit dat het op tv geweest is? Misschien zit mijn timing toevallig elke keer verkeerd? Misschien ben ik een té mondige werknemer? Niet meer kneedbaar genoeg. Hebben mensen schrik na mijn schrijfsels over bazen en burn-out en mijn duidelijke taal in interviews? Zou kunnen. Ik weet ondertussen heel goed wat ik wil en vooral wat ik niet wil. Al kan je dat ook gunstig evalueren natuurlijk. Net als het feit dat ik een harde werker ben die zichzelf niet meer en niet minder dan een ander vindt. Eentje die wil opvallen als het nodig is, maar met even veel plezier naar de achtergrond verhuist als ze daar nuttiger werk kan leveren. Zolang ze kan werken mét en voor de juiste mensen. En zolang er flexibiliteit mogelijk is. Want ik wil die 2 kinderen verder zien opgroeien. Je kunt dat veeleisend vinden, ik noem het liever modern.

Of… misschien weten gewoon te weinig mensen dat ik een nieuwe job wil? Omdat ik altijd wel bezig lijk. Met schrijven en presenteren en inlezen. En dat is ook zo. Maar het is evenzeer zo dat die klussen niet volstaan op lange termijn. Daarom, voor alle duidelijkheid: Erika zoekt (meer) werk. Nog altijd.

109 Comments

  1. Ik zou je een job geven op basis van je eerlijkheid alleen al. 🙂 Complexe materie, ik kan me voorstellen dat het inderdaad niet simpel is om met een bekend hoofd te solliciteren, laat staan dat je ook nog eens af te rekenen krijgt met dingen als hypes die al dan niet over zijn. :/ Heel veel succes ermee!

  2. Wauw! Puur, oprecht en eerlijk, daar kunnen heel wat anderen een puntje aan zuigen.
    Another reason to love Erika! 😉
    xxx

  3. Wat een moeilijke en vervelende kwestie. For the record, ik vind dat je zeker niet veeleisend bent. Weten wat je wil is heel wat, ik ben blijven steken bij weten wat ik niet wil, wat ook al veel waard is 😉 Je bekendheid werkt in dit geval allicht tegen je. Mensen hebben al vooroordelen ten opzichte van vreemden, laat staan “BV’s” die ze wél denken te kennen. Dat laatste werken de media natuurlijk ook in de hand, o ironie.
    “Omdat ik altijd wel bezig lijk.” Dat speelt inderdaad misschien wel een rol! Maar dat zal met deze prachtige blogpost dus veranderen 😉
    Heeeeel veel succes ermee!
    PS: “je kinderen zien opgroeien is absoluut het mooiste wat er is (slapeloze nachten en drammerige kleuterfase niet meegerekend)”: volledig akkoord met de 3 stellingen! 🙂

  4. O en ik wil daar graag aan toevoegen dat ik aan job nr 4 zit (deel van het proces leren ontdekken wat je NIET wil) en dat in elk bedrijf de personeelsdienst de zwakke schakel was. In mijn ogen toch. Ik denk dat er in de wereld van de HR nog héél veel werk aan de winkel is, ik heb er mij altijd alleen maar aan geërgerd. Behalve in mijn huidige job, gezien ik mijn eigen HR-dienst ben 😉

  5. Hallo Erika,

    Mooi geschreven en ik wens je oprecht veel succes. Je vroeg te zeggen of je iets fout deed en ik ken je niet, was nog nooit bij je sollicitatiegesprek, maar het lijkt me uit je artikel dat je de dingen heel veel van je eigen standpunt bekijkt. Wat wil JIJ doen, wat heb JIJ gedaan, wat wil JIJ niet doen…. Jaren als bedrijfsleider in HR hebben me geleerd dat bedrijven willen weten wat je VOOR HEN kan betekenen. Waarom ben jij beter VOOR HUN BEDRIJF. Draai dus het perspectief eens om en spreek uit naam van “ons” en noet van “ik” en “jullie”. En nog 1 tip, maakt het echt iets uit als je ook iets moet doen dat je niet graag doet? Dat is toch maar vergelijkbaar met de slapeloze nachten … Succes! Gina

  6. Bekendheid heeft voor- en nadelen zo te zien! Hopelijk vind je gauw iets, ik las het artikel in de krant en dacht: als ze het nu nog niet weten in het medialandschap! Veel succes!!!

  7. Same problem here! Maar niet omdat ik met mijn ‘kop’ op TV ben geweest, maar omdat ik 9 jaar zelfstandig ben geweest… Veel succes!

  8. Beste Erika,

    Ik kan mij volledig inbeelden wat jij nu meemaakt. Het vergt openheid, moed, kracht en kwetsbaarheid om je door deze periode te loodsen. Ik zeg je dit omdat ik hetzelfde verhaal meemaak, zij het dan in een andere context. Het is niet makkelijk dit allemaal te aanvaarden, het start met een nee en onderweg blijft het bij een nee. Wat ik geleerd heb tijdens zo’n periode is dat je dankbaar moet zijn voor de dingen die je hebt en om te blijven geloven in jezelf. Het mooie hieraan is dat je dingen anders begint zien en je eigen creativiteit zich ontwikkelt. Net als jij, weiger ik te geloven in iets wat ik niet wil. Ik blijf geloven in het feit dat alles altijd goed komt. Ik hoop hetzelfde voor jou. Succes!

  9. Erika, ik zelf ben begin februari al 2 jaar niet meer aan het werk. Als jonge dertiger, mama, alleenstaand. Ik werkte van het moment dat ik afstudeerde in de media. Ik ken ook niets anders. Ik heb het gevoel dat ik misschien ook niets anders kan. Maar ik ben ziek. Een andere keuze is er niet. Tussen de behandelingen door mag ik van het ziekenfonds korte opdrachten doen. Vind die maar. Kort. Binnen je interesseveld. Wetende dat je niet zo gezond bent. Met een lijst van dingen die je niet meer kan doen. Fysiek dan. Een uitdaging, I tell you. Dus maak ik andere plannen. Plannen om mezelf te verrijken zonder de dikke looncheque maar waar misschien ooit iets groots uit voortkomt. Mss moeten we de koppen samensteken?

  10. Wat ik me nog herinner van Vlaanderen vakantieland zijn je reportages. Het nadeel was dat we meer je (mooie) snoetje in beeld kregen dan van het land zelf! En dat zegt toch iets over jezelf.

  11. Ik weet niet wat er mis is op onze job markt… aan de ene kant heb je mensen zoals jij die geen job vinden, aan de andere kant kan ik geen mensen vinden. Spijtig dat we niks met media (radio/tv) doen, of ik nodigde je uit voor een gesprek. En ik vermoed dat je wel graag in die richting blijft zoeken?

  12. Media is inderdaad een klein besloten wereld die behoudens redactiewerk vaak zowaar niet altijd de realiteit geweld aandoet in functie van kijkcijfers. Entertainment om de dagelijkse beslommernissen te maskeren. Opium voor het volk, tot de hype over is. Dan weer iets anders. Pas op, ook ik laat me graag bedwelmen. En toch, je kan evengoed je stoute botten aantrekken, de wijde wereld instappen en je inzetten voor hen die het ECHT nodig hebben, zij die nauwelijks van bedwelming kunnen genieten In die realiteit is er werk genoeg. Het geeft bovendien een kick aan de zinvolheid van je leven. Alvast veel succes met het vinden van je weg. Enne… ‘Hot’ is geen ‘hype’, het is een ‘personality’, en die is alles behalve op.
    DOEN!

  13. Dag Erika,
    ik heb net gelezen over je mislukte sollicitatiegesprekken. Wel, ik herken alle excusen. Behalve dan dat ik geen bekende “kop” heb. 😉 Maar jawel, je ondergaat nu gewoon de traditionele “afgang” die duizenden enthousiaste werkwillige werkloze sollicitanten elke dag weer meemaken. In plaats van enthousiaste mensen een kans te geven om te leren en zich in te werken, staren de wergkevers zich blind op je CV, op je naam en op je karakter. Dat zijn drie rampen bij elkaar. Over je CV : het is simpel, is je diploma verkeerd of te hoog of te laag dan geraak je er niet binnen. Over je naam: heb je geen standaard vlaamse naam dan kom je er niet binnen. Over je karakter: als er ook maar de minste aanwijzing is dat je geen braaf saai volgertje bent dan is het idem.
    Zelf heb ik mij na mijn studies ook twee jaar lang zot gesolliciteerd. We zijn ondertussen 20 jaar verder maar nog steeds heb ik niet de job van mijn leven. Ga ik ook nooit vinden. En niemand kan zeggen dat ik het niet geprobeerd heb. Depressief ben ik er nog niet van geworden (hoewel het tien jaar geleden niet veel gescheeld heeft), maar ik heb wel al een “bore out” achter de rug! Dat is hetzelfde als een burn-out, maar dan van je dood te vervelen…ik vertel het je met plezier, maar hier ga ik dat niet openbaar gooien.
    Kan ik je advies geven? Helaas niet, we moeten allemaal onze eigen weg zoeken. Zelf heb ik veel energie en zelfbevestiging gehaald uit “The Warrior of Light” van Paolo Coelho, maar daarmee worden mijn job of mijn collega’s niet toffer natuurlijk.
    Is iets zelfstandigs doen geen optie? Het is blijkbaar een trend bij vele mediamensen dat ze een zelfstandige nevenactiviteit uitbouwen : een kledinglijn, meubels, kookboeken, eigen breisels… maar ook dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Been there, done that, got the t-shirt.
    Afin, ik wens je veel succes, veel volharding, veel inspiratie ook. Succes !
    Paul

  14. Je zegt duidelijk dat je het liefst van al wilt presenteren of iets wat daar dicht bij ligt. Er zijn niet zoveel tv/radiopresentatiefuncties. In de meeste bedrijven is presenteren wat in een vergadering met PowerPoint wordt gedaan.
    Waarschijnlijk denken of voelen de meeste van je job-gesprekspartners dat ook, dat je liefst op antenne wilt, dat je ambitie eigenlijk zo hoog ligt. Wat hebben zij dan nog te bieden? Het is ook vreemd voor een hiërarchisch hooggeplaatste om met een high-profile mogelijke kandidaat te gaan eten en dan een redactiejob aan te bieden. Dat gaat niet, dat zou op het randje af beledigend zijn. Hoe interessant een redactiejob ook kan zijn, daarvoor ga je niet eten met de grote baas maar solliciteer je of ga je op café met de redactiechef…
    Heb je al eens een loopbaancoach geprobeerd?

  15. En zo zijn er vele duizenden mensen die niet eens het geluk hebben dat hun smeekbede naar werk NIET in de krant komt. Geen werk vinden omdat je bekend bent (en dat vooral wil blijven) en dat dan laten oppikken door kranten. Er zit toch iets scheefs aan. niet?

    • Ik heb gewoon een blog geschreven Pieter. Ik vraag niemand om die te lezen en ik vraag ook niet aan kranten om die over te nemen. Dat doen ze enkel als ze dat zelf willen. Net zoals mensen hier ook alleen maar moeten komen lezen als ze dat zelf willen.
      Lieve groeten!
      Erika

  16. Als het een troost mag zijn, ikzelf heb 2,5 jaar werkzoekende geweest. Tal van opleidingen gevolgd die zogezegd leiden naar knelpuntberoepen etc. Ik heb er meer dan mijn buik van volvan al die sollicitaties !
    Dat er serieus wat schort aan de arbeidsmarkt is voor mij meer dan over duidelijk. Deenige manier om nog werk te vinden in via via… maw vriendjespolitiek !

  17. De ervaring leert me – en ik werk al 31 jaar voor VDAB -dat volhouden de enige kans op succes is. Blijven geloven in jezelf..je netwerk inschakelen..ruchtbaarheid geven aan je zoektocht ( wat je trouwens in dit artikel schitterend deed ) en misschien wat grenzen verleggen. Overigens .. wist je dat VDAB een woordvoerder zoekt ? Waag je kans zou ik zo zeggen , de vacature is te vinden op de VDAB website
    http://www.vdab.be/mijnvdab/jobs/wz/jobs.jsp?ID=9504158&sess=2&fallBackAction=DETAIL&action=DETAIL

  18. hallo, Erika is matuurder maar voor mij nog altijd in. Een andere denkpiste is misschien zich heroriënteren, opnieuw gaan studeren. Er zijn zoveel andere plezante manieren om door het leven te gaan zonder het bedrijfsleven. I wish you the best! En er voor gaan en niet opgeven. Gr. Alain

  19. Een van de sympathiekste en eerlijkste persoonlijkheden die ik de laatste jaren op TV gezien heb en die nog steeds gemist wordt. Je reportages in Vlaanderen Vakantieland bv, ik heb er nooit betere gezien. De mediabonzen slaan de bal zo hard mis nu. Veel moed en succes maar dat komt wel goed. Kan moeilijk anders.

  20. Beste Erika, het leven is absurd…altijd al geweest…zal altijd zo zijn…thuis en op school, de mama, de papa, de meester, de juf en sommige proffen op de unief; ze waren overdreven positief, ja sommigen hebben zelfs gelogen. Goede cijfers halen is helemaal geen garantie op geluk en voldoening in het leven (het helpt natuurlijk). Heb veel vrienden zoals jij, we zoeken ons geluk in de kleine dingen en ‘met minder’. De best opgeleide generatie *facepalm*. Wat een grap! Wat met de volgende generatie als het nu al zo moeilijk is? Jij zal het aan je kleintjes ooit mogen uitleggen, waar ik je niet voor benijd…na die vasectomie is ‘the next generation’ iets wat voor mij iets minder van tel is, hoewel ik heb een neefje. Komt er nog bij dat we hier aan rap tempo de-industrialiseren. Heel goed voor de natuur, het water wordt weer proper he. Iets minder voor de te herverdelen ‘rijkdom’…ondertussen is er hier ook een godsdienstige stroming opgang aan het maken…met honderdduizenden volgelingen die net als jij geen werk zullen hebben en dan met de vingers draaien…wat doen ze dan maar? Wel wat doen ze in Syrië tegenwoordig? Oeps! Wil je een toekomst voor jou, je ventje en de kids Erika? (voor zover de aan de noordpool ontsnappende methaangassen die niet voor ons allen sowieso hypthekeren door toekomstige klimaatcrises en bijhorende wereldwijde hongersnood) Ga opnieuw studeren zodat je het ‘kapitaal’ kan volgen naar het Oosten of verder; iets technisch, iets met wiskunde, een HARDE richting quoi. Het lichte ‘entertainment’ waar je je tot hiertoe in bewogen hebt wel…dat heeft zijn beste tijd dus wel gehad vrees ik…het heeft gewoon minder zijn plaats waar we zitten op de exponentiële curve. Word wijs Erika, think outside the box! (en wees blij met een goede gezondheid) Veel succes 🙂

    PS: en voor de ‘haters’ aan mijn adres: misschien ben je zelf gewoon naief, slecht geïnformeerd of in de rouwfase die ‘ontkenning’ heet

  21. Beste Erika,

    Hopelijk heb je er geen bezwaar tegen wanneer ik je zo aanspreek, ook al kennen we mekaar niet. ‘Geachte Mevrouw’ klinkt in de context trouwens zo stijf. Je blog/verhaal/posting heb ik met veel interesse gelezen. Eerst wou ik hier ‘genoegen’ schrijven, maar het is geen genoegen om een dergelijk verhaal neer te pennen en vervolgens de wereld in te sturen. Daarom is het ‘interesse’ geworden, wat het lezen ook echt was.

    België verspeelt zijn talenten. Dat is niet mijn uitspraak, maar die van een vriendin. België verkwist inderdaad zijn talenten. Jouw verhaal is ook dat van mij en dat van zovele anderen. Het enige wat ons scheidt is wel dat de meeste van ons geen BV zijn, maar dat even terzijde.

    Dertig was ik toen in het buitenland waar ik werkzaam was, een burgeroorlog uitbrak en wij met zijn allen gevraagd werden het land te verlaten. Hier aangekomen begon de zoektocht naar vast werk. Terugkeren was, om verschillende redenen, geen optie (laat het ons houden op een verkeerde politieke ingesteldheid). Na wat omzwervingen via interimkantoren – Susanne van Interlabor, je kent het wel – belandde ik in het hotelwezen. Mijn academische opleiding zou ik voortaan besteden aan het intikken van factuurtjes, het berekenen van BTW-percentages, blablabla. Daarnaast bleef ik wel actief als archeoloog. Even doorbijten nu, dacht ik, dan pluk ik er later wel de vruchten van. Omdat mijn doctoraat dat ik in het buitenland behaalde, in België niet meetelde, deed ik het verhaal nog eens over. In 1997, ondertussen zesendertig, haalde ik het bewijs dat ik ook in België tot de top van de academische wereld kon behoren. Nu zouden de deuren zich openen! Nu zou ik de job van mijn leven vinden! Tenminste… dat zou een mens denken. De deuren van het ‘doplokaal’… die openden zich wijd, de afgebladerde verfplekken kon ik op een blinde kaart uittekenen.

    Dan maar naar het onderwijs proberen. Een goeie springplank naar het hoger onderwijs in België toch? Samen met mijn buitenlandse ervaring, mag het dan toch echt geen probleem meer zijn om een gepaste betrekking te vinden, voor of achter te schermen één of andere wetenschappelijke instelling.
    Dertien jaar heb ik les gegeven. Dertien jaar, éénendertig scholen. Eén schooljaar gaf ik zelfs les in dertien (!) verschillende scholen. Voor wie nu mag denken dat het aan mijn kieskeurigheid lag… scholen op 86 km (enkele rit) van je thuisadres… dat kan je toch wel echt niet ‘naast de deur’ noemen. Maar een mens moet iets over hebben voor een vaste betrekking, dus dat nam ik graag bij.

    Toen werd ook ik zevenenveertig, een onmagisch getal. Aantal leerlingen geslonken waren er leerkrachten te veel. Zelfs in het onderwijs werkt het LIFO-systeem: ‘last in, first out.’
    De klok wees ondertussen een fameuze zevenenveertig aan, voor mij geen probleem, voor de markt, zoals zou blijken wel. Misschien was het nu toch wel het moment om definitief een carrière te ambiëren ‘met niveau’ zoals dat zo heel mooi heet. Twee paar schoenen, ettelijke cartridges en vele kilometers later was mijn leefwereld begrensd tot de vier muren van mijn huis. De werkloosheidsuitkering was tot het minimum teruggevallen – dat gebeurt zo al eens al je langer dan zes maanden werkloos bent – waardoor veel niet meer kon. Een HR-manager zei me ooit eens letterlijk: “Blijf rustig stempelen, meneer. Tot aan uw vijftigste gaat u toch niets meer vinden. Daarna gaat u opnieuw aanbiedingen krijgen, korte termijn weliswaar, want dan krijgen de firma een bonus – maar nu, op uw leeftijd, gaat u geen job meer vinden.’ Daarmee kon ik het doen. Dank u wel!
    Toen zag ik een advertentie staan in een krant. ‘Bouw aan uw toekomst van morgen en kom bij NMBS. Na de nodige aantal screenings en een interne opleiding werk ik nu als … treinbegeleider en ben ik blij dat ik een job heb.

    Met mijn opleiding ben ik niets, totaal niets, in België ook nooit iets mee geweest trouwens.Met mijn diploma’s trouwens ook niet. Vier jaar universiteit, twee jaar specialisatie in het buitenland, tien jaar voor twee doctoraten en een resem titels van academische en wetenschappelijke instellingen later, om het maar niet te hebben over de waslijst publicaties, had ik evengoed op mijn achttiende kunnen gaan werken, dan had ik wellicht een carrière bij de NMBS kunnen uitbouwen. Nu heb ik er de fut niet meer voor.

    Ging ik solliciteren was ik ofwel te oud, ofwel te hoog gekwalificeerd voor de betrekking, ofwel niet geschoold genoeg. Heeft men mij ooit gevraagd of ik bereid was een job ‘onder mijn niveau’ zoals de dame of heer aan de andere kant van de tafel het graag benoemt, uit te oefenen, laat staan dat ik werd uitgenodigd op een gesprek?
    Om te kunnen zeggen wat ‘JIJ’ wil doen, moet je wel eerst de kans krijgen het te zeggen; om te kunnen aantonen ‘waarom jij beter bent voor ‘HUN’ bedrijf, moet je wel eerst de gelegenheid krijgen om het ‘HEN’ aan te tonen… of vergis ik mij? Bij mij ging het er op het einde ook al niet meer om wat ik echt wou doen of graag wou doen, bij mij ging het er gewoon om dat ik een job had.

    Zoals ik in het begin zei, beste Erika, ik ken je niet, maar deel je kommer en kwel. Ik heb nu wel een job – dat is juist – en daar ben ik blij om. De vraag die zich laat stellen in mijn geval: was het het waard om al die jaren mezelf achter boeken te verschuilen? Ik heb veel geleerd, zeker en vast, maar had ik dat nodig om mijn huidige job in te vullen of de kansen in te kleuren die ik door HR-managers niet gekregen heb? Ik denk het niet. Voor mij is de wereld van de archeologie thans alleen nog maar een schaduw.

    In je zoektocht wens ik je alvast veel succes. ‘Iets’ daarvan ben ik overtuigd, zal allicht uit de bus vallen, misschien zelfs iets waarbij je van jezelf kan zeggen ‘ik heb een job…’ zonder meer en waarbij je jezelf moet leren om ze graag te doen. Waarom schrijf ik je dit verhaal? Om je te tonen dat er velen zijn zoals jij. Ook ik wens je veel succes.

    • Dag Fernand,
      Heel erg bedankt om je verhaal te delen. Ook al is het er geen van rozengeur en maneschijn. Ik denk wel dat heel wat bloglezers er iets aan hebben. Veel succes en goeie moed ook voor jou!! Liefs, Erika

  22. Beste Erika,

    Ik wens jou maar ook alle andere mensen die al lange tijd een nieuwe job/project zoeken alle succes toe. Alleen jij krijgt nog “exposure” via de media (dat je al lange tijd zonder job zit) in tegenstelling tot al die anderen die het enkel moeten doen met sollicitaties sturen.

  23. Wat een verhaal, en wat een TRUT, die van HR. Ik wens je heel veel succes met je verdere zoektocht.

    PS: mijn man vindt je trouwens nog altijd hot – maar dit geheel terzijde.

  24. Beste Erika trots u jij ben niet de enige in die situatie, ik ben 12 jaar in België, praat goed Nederlands, heb een universitaire diploma en toch geraak ik niet aan werk.

    Succes nog
    Kiné

  25. jij bent niet alleen die werk zoeken. Ik ben al meer dan 2 jaar aan het zoeken en heb nog steeds niets gevonden. De laatste sollicitatie via het net was bij de colruyt en daar kreeg ik als antwoord dat ik niet gemotiveerd ben daar ik al meer dan 2 jaar niet gewerkt heb. Dit is het beste antwoord dat ik ooit gekregen heb en tegelijk het meest vuilste.
    Mvg
    Werner

  26. Tja, gewoon te weinig NV-A uitstraling, wat wil je ( in kan deze tijd)? Of dacht je dat het er ‘eerlijk’ aan toe ging?
    En met die voorgaande commentaren kan je ook niks beginnen..Sympathiek, eerlijk, who cares..

    Ik wens je het beste, vind je een toffe meid, misschien moet je andere horizonten ( buiten Vlaanderen) opzoeken.

    Harry

  27. Hi Erika. Heel eerlijk en heel moedig, en zeker geen gemakkelijke situatie. Ik heb de laatste jaren heel wat recruitment gedaan binnen mijn functie, niet als HR maar als hiring manager. Dus als je eens een CV wil opsturen, graag. Geen beloftes rond werk, maar alvast misschien een kritisch oog en wat tips. Groeten Wim

  28. Hallo,

    Ik vroeg me al af waar je gebleven was. Jammer dat het maar niet wil lukken, maar toch maar blijven proberen zou ik zeggen. Al eens aan de franstalige TV gedacht, of is je Frans niet goed genoeg? Deborsu is toch een goed (omgekeerd) voorbeeld. En Kruismans doet het ook goed in Wallonië. En is Nederland geen optie? Daar houden ze wel van frisse Belgische talenten. Natuurlijk wel een heel andere cultuur en geaardheid, maar toch. In ieder geval veel succes voor de toekomst.

  29. Ik ken je niet, Erika. Enkel van deslimstemens en toen vroeg ik me af wie je was 😉
    Stuur je me eens een mail om even gedachten uit te wisselen. Thx. P.

  30. Eerlijke post. We worden door het bedrijfsleven allemaal in hokjes gestoken: te jong, te oud, te duur, te onervaren, niet passend in het team enzovoort. Het is alsof er op elke sollicitatiebrief een wiskundig algoritme wordt losgelaten. Met zoiets stom als motivatie of leergierigheid wordt zelden rekening gehouden. Ook herkenbaar: de hemelsbrede afstand tussen HR met al hun processen en de werkvloer.

  31. Geen zin om samen een bedrijfje te starten? Ik zoek mij ook gek naar een leuke job misschien creëren we ze beter zelf!
    Zoveel sollicitaties (en ook maanden) later hetzelfde resultaat als bij jou: nul. ofwel overgekwalificeerd ofwel net te weinig ervaring voor hier hogere functie.

  32. Erika,
    Ik ben op je blog terecht gekomen via een krantenartikel. Ik ben dus niet iemand die je blog op regelmatige basis volg en heb dus ook je vorige artikels niet gelezen. Ik herinner me wel het vorige onderwerp waar je de media mee haalde, nl. het “burn-out” pleidooi. Op basis van wat ik in de media verneem kom ik tot de conclusie dat je iemand bent die niet noodzakelijk positief is. How!! Ik moet opletten wat ik zeg! Dat is de conclusie die de media mij wil opdringen. Ik lees niet alles volledig wat ik zie op het internet. Vaak lees ik enkel de kop van een artikel. En ik ben zeker niet de enige. Zie je nu hoe makkelijk het is om een negatief beeld te krijgen van “Erika”. Ik kan me perfect inbeelden dat de bedrijven waarbij je hebt gesolliciteerd ook vaag iets over je burn-out hebben gehoord of gelezen en daardoor snel een negatief beeld van u hebben gecreëerd. Al kan de werkelijkheid compleet het tegenovergestelde zijn. No further comment…, ik ken u niet persoonlijk.
    Verder wordt vaak gerefereerd naar “over-competent” wanneer u verwachtingen op financieel vlak te hoog liggen, of het bedrijf is te beschaamd om u het salaris mee te delen, en u achterover valt van wat de “gewone werkmens” verdient voor hard labeur (lees: moderne slavernij). Mijn partner heeft jaren in de media (research, redactie) gewerkt,… gezwoegd!, met onregelmatig uren enz… En het resultaat was een matig loon zonder overuren betaald te zijn, en nul comma nul respect voor wat ze deed. Dus zulke praktijken zijn niet ongewoon. Stel je voor dat je met je bekende kop zou beginnen klagen over de wanpraktijken in het medialandschap…
    Ten slotte zou ik je willen aanraden ofwel je blog te stoppen en eens uit de schijnwerper te stappen voor een tijdje. Je begrijpt dat alles wat je hier schrijft makkelijk in de media geraakt en meestal zullen de positieve blogs het niet halen. Of laat het negativisme over aan anderen en schrijf over leuke, positieve dingen. Zodoende als mensen je screenen voor een sollicitatie, ze een positieve indruk krijgen van je.
    BTW, de tips van GINA hierboven zijn ook zeker interessant.
    Ik zou zeggen, veel succes nog met je zoektocht naar een job. En als het echt niet lukt, waarom niet zelf een communicatie bureau ofzo opstarten. Veelal zijn BV’s na hun carrière genoodzaakt zelfstandig te worden omwille van hun bekendheid en zit er niets anders op.

    • Dag Gert,
      Merci voor je mail en je eerlijke commentaar. Ik begrijp wat je bedoelt. Maar lees misschien ook eens verder, er staan vooral heel erg positieve dingen op deze blog 😉 Liefs, Erika

  33. Vrees dat het vooral aan de moment ligt….Tzijn super moeilijke tijden om een job te vinden. Bekend of niet bekend it sucks. Vroeger was ik altijd overtuigd dat als je echt werk wou, je altijd wel iets kon vinden. Nu weet ik wel beter. En het lijkt wel alsof “we” (mensen met al wat ervaring op de teller) nu slechter af zijn dan anderen. Bedrijven willen precies alleen nog jonge, goedkope mensen. Ervaring telt plots in je nadeel….Laat staan om als 30-er met tv-ervaring een nieuwe richting uit te willen gaan. Mensen snappen precies je ervaring niet. Denken dat je een mega rock ‘n roll bestaan had en dat je een “gewone” job meteen beu zou zijn….PFFF frustrerend. Veel succes, hou de moed er in en hopelijk snel een leuk project op jouw weg!

  34. Dag Erika,
    Dank je wel om het debat rond burn-out, carrière en gezin, solliciteren open te trekken! En om je kwetsbaarheid te tonen…

    Misschien kan het toepassen van de filosofie van Personal Branding je helpen. Je leert er heel duidelijk te communiceren wat je wil (online & offline).
    Ik schreef er eerder artikel over: Ik schreef hier eerder artikel over: http://passionforworknet.blogspot.com.es/2011/04/de-sleutel-tot-succes-weten-wat-je-wil.html.

    Je leest meer over Personal Branding in het gratis eBook Personal Branding wat ik schreef. Je ontvangt dit door je naam en mailadres in te vullen op http://www.passionforwork.be.

    Als ik je ergens mee kan helpen, geef me een seintje.

    Succes!
    Groeten,
    Katrin Van de Water
    Carrièrecoach Passion for Work

  35. Beste Erika,

    Voornamelijk één zin van je blog vond ik zeer treffend: ‘Dat ik geen professionele toekomst meer heb, puur omdat ik tien jaar lang iets gedaan heb waar mensen mij gek genoeg om benijden.’

    Ik ben nog geen 10 jaar aan het werk, eerder een viertal jaar, maar ik kon me wel vinden in je blogpost. Even de situatie schetsen: ik ben afgestudeerd in een economische richting. Toen ik werk zocht, stonden werkgevers te springen om mensen zoals ik. Ik koos ervoor om aan het werk te gaan als doctoraal medewerker aan de universiteit. Ik dacht: het moet fascinerend zijn om je leven, of zo lang je contract loopt, te wijden aan de wetenschap. En daarna rol je gewoon in een andere job, want je hebt ervaring en kennis opgedaan. Plus, dat fantastische diploma waar je zo hard voor gewerkt hebt, blijft voor eeuwig geldig. Welnu, het moment om in die andere job te rollen is aangebroken, en nu blijkt dat dit niet zo eenvoudig is.

    Als ik momenteel de vacatures bekijk, bekruipt het angstzweet me. Uiteraard wist ik op voorhand wel dat er geen vacature is die specifiek aansluit bij mijn profiel (dat is waarschijnlijk voor geen enkele sollicitant het geval). Maar ik had niet bedacht dat de situatie voor mij zo paradoxaal zou zijn. Bedrijven willen ofwel echte starters, die inderdaad nog te kneden zijn. Voor dat soort functies val ik uit de boot. Ik krijg ook de opmerking: ‘Je bent hiervoor te high-profile’. Ofwel wil men werknemers die al heel wat verder staan in hun carrière: die al veel meer jaren op de teller hebben staan, die al een managementfunctie hebben uitgevoerd, die vijf verschillende talen spreken, die ervaring hebben met verschillende softwareprogramma’s, enzovoort. Tja, voor dat soort functies ben ik gewoonweg nog niet klaar.

    Beste Erika, ik heb dus ook het gevoel dat ik een soort catch-22 ben beland. Ik word te goed bevonden om in een bedrijf van nul te beginnen en een mooie carrière uit te bouwen en ik word te min bevonden om die eerste stap over te slaan. Ik denk dat heel wat job seekers hiermee te maken krijgen. Deels komt dit door een economische crisis die een aantal jaar terug heerste. Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinwinkel, ook voor bedrijven. Deels om… ja, wat voor reden het ook mag zijn. Het jammere aan deze hele situatie is dat je inderdaad aan jezelf gaat twijfelen. De keuzes die je vroeger met veel overtuiging gemaakt hebt, lijken dan opeens de allerslechtste geweest te zijn.

    Ik kan enkel hopen dat het allemaal goed komt, dat je de job zal krijgen die je graag wil. Enfin, dat hoop ik voor mezelf ook en voor alle anderen die in deze situatie terecht komen.

  36. Graag deel ik deze tip aan iedereen die veel expertise heeft, maar geen job vindt.
    Misschien heb je het volgende verhaal al gehoord, of heb je Walter al persoonlijk ontmoet.

    Walter is een succesvolle ondernemer, die zijn bedrijf aan Addeco verkocht.
    Op een gegeven moment botst hij tegen een burn-out aan.
    Vervolgens ontdekt hij over heel de wereld ‘work-life balance’ technieken, en de beste daarvan coacht hij nu online, alsook in een verblijf in Portugal.

    Zo ben ik met Walter, en heel wat andere boeiende Coaches in contact gekomen.
    Sinds 2 jaar werk ik aan een online coaching platform, Talentina, waarmee wij juist nu mee van start gaan.
    Je hoort het verhaal van Walter zelf, in enkele video’s:
    https://www.talentina.com/project/overview/?id=459&#pageContent

    Misschien is een (deeltijdse) carrière als coach wel iets voor jou als expert(e)?

  37. Dag Erika,

    Velen met u zijn tevergeefs op zoek, waarbij succes helaas niet altijd afhangt van het hebben van de juiste capaciteiten maar dikwijls van irrationele “argumenten” waar geen zinnig mens vat op heeft. Dat zal in de media niet anders zijn. Daarbij komt dat de “exposure” die je gehad hebt waarschijnlijk eerder een nadeel zal zijn als je een “reguliere” job ambieert, daar zal een “anonieme” persoon die een “risicoloos” en voorspelbaar pad heeft afgelegd waarschijnlijk in het voordeel zijn.

    Succes in ieder geval!

  38. Dag Erika,

    Voor een (welgemeende) reactie kijk op sloganman.blogspot.be (Sloganman, Erikaman II);naar aanleiding van een interview in THUIS vind je daar ook een blogbericht daterend van 18 december 2010.

    Véél succes gewenst. De dag dat we je terugzien/horen is vlg. mij niet meer veraf.

  39. werk zoeken is niet makkelijk en al die testen bij de VDAB zijn moeilijk en leveren ook niet veel op…en dan…solliciteer je en solliciteer je nog en nog en nog en …je hoort niks….als je nu af en toe nog eens hoorde dat je wel een goede CV had en motivatie brief heel leuk was, maar dat er zo veel andere waren…als je maar iets terug hoorde…dat zou al helpen…ik ben nu een jaar werkloos…een jaar…klinkt ook zo zwaar al…en moet zeggen dat ik niet vrolijker werd van jou stukje van anderhalf jaar…als het jou niet lukt , hoe zou het dan mij lukken, ik ben 51 en geen goed diploma…maar ben wel blij dat ik niet alleen ben daarin…bedankt voor je stukje en positieve moed!

  40. ‘Mijn’ organisatie begeleidt mensen naar duurzaam werk. Jouw situatie is heel herkenbaar voor ons. Mensen met burn-out, een ziekte of handicap worden heel snel vastgepind op dat ‘feit’ – of dit nu relevant is of niet.
    Wij proberen om samen met die mensen een krachtig verhaal te schrijven op basis van drijfveren, competenties, …
    Toen ik je oproep deze week las, stond ik er eigenlijk wat versteld van. We hebben met z’n allen jouw talenten gezien. Die zijn niet opgegaan in mist.
    Mochten we ooit op één of andere manier samen iets kunnen doen rond sensibilisering en activering, ik zou geen seconde twijfelen. Maar ik hoop bovenal dat je snel iets vindt!

    Veel succes!

  41. Ik snap perfect wat je bedoelt. Ik ga binnenkort met zwangerschapsverlof, misschien hier eens rondhoren? Er zitten hier ook wat oude bekenden :)? In ieder geval, heel veel succes ermee!

  42. Ik begrijp je frustraties, Erika.
    Zelf ben ik onderaan de ladder begonnen bij opnameleiding, maar als je dan wat ervaring hebt opgedaan en meer wilt dan enkel maar een stagevergoeding is het plots niet meer nodig. Nemen ze wel nieuwe stagiairs aan.
    Als je je dan concentreert op productie werk en op formats krijg je als jonge zelfstandige het deksel op je neus. Van het VAF geen steun omdat je niet genoeg ervaring hebt, geen werk omdat je te veel ervaring hebt als stagiair.
    Soms krijg je dan van die pro bono voorstellen, maar daar is al te weinig belofte op latere termijn van waar gemaakt.

    Net als jij vraag ik me ook vaak af of het niet aan mij ligt. Je krijgt dan wel mails of telefoons met uitdrukkingen zoals we waren onder de indruk van je engagement in al je projecten en je veelzijdigheid en humor, maar we kiezen toch voor iemand anders.

    Ik heb formats liggen die goed bevonden zijn, maar of het productiehuis is te klein om het te verwezenlijken of er is niet genoeg steun van bekende namen om de bal aan het rollen te brengen.
    Ik heb al vaak gedacht om zelf een productiehuis op te starten maar de financiële risico’s zijn in deze tijd te groot. Werken mét en voor de juiste mensen het klinkt bijna als een droom.

    Moest ik kunnen ik zou zo met jou in zee gaan om een format op poten te zetten, maar ik kom nu zelf amper rond om mijn projecten van de grond te krijgen. En als je dan bedenkt dat de culturele sector één van de grootste werkgevers is, blijkbaar niet in België.

    Ik wens je in elk geval veel succes en hoop dat je snel meer werk krijgt. En wie weet dat we ooit eens samen mogen werken!

  43. Na het gesprek bijlezen. 🙂
    Je ‘papieren versie’ sluit alvast naadloos aan bij de mondelinge Erika.
    Ik pleit voor meer van die eerlijkheid en openheid online!

    Meanwhile: ikzelf ben wanhopig op zoek naar een goede vertegenwoordiger voor Antwerpen-stad en blijk die al 9 (!) maanden niet te vinden. De ‘goeikes’ zijn al bediend of jobhoppen richting hoger loon, juniors zijn vaak té junior. Het omgekeerde van jouw probleem dus. Maar even frustrerend.

    Voel je geroepen! Lossen we gewoon elkanders probleem op! 🙂

    • Hoe geweldig zou dat niet geweest zijn! 🙂 Alleen… vertegenwoordigen is niet echt mijn ding, vrees ik. Maar wie weet is er hier nog een lezer/ lezeres die geknipt is voor de job?
      Dikke zoen!

  44. Dag Erika, mijn vader had het artikel in de standaard gelezen dat gisteren online werd gepubliceerd ivm jouw jobzoektocht. Bij ons is het namelijk het andere verhaal, wij zoeken iemand bij in de sales, met jouw opleiding, maar zonder resultaat. Daarom zou ik je willen vragen of je geen interesse hebt om bij ons op de zaak af te spreken voor een gesprek? Meer informatie over onze activiteiten kan je alvast terugvinden op http://www.spelier.be. Ik hoor het graag van je.
    groeten,
    Birgit
    (ik vond geen email adres terug dus via deze manier dan maar)

Leave a Reply to Céline Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.